باز ما ماندیم و شهر بی تپش، وآنچه کفتار است و گرگ و روبه است.
گاه میگویم فغانی برکشم، باز می بینم صدایم کوته است
۱۳۹۰ تیر ۱۴, سه‌شنبه
خودم رو آویزون کردم به چیزی که هر لحظه ممکنه پاره شه. حساسیت هایی که روز به روز زیادتر میشن خلایی که بزرگ و بزرگتر میشه. حسرت مامنی که روز به روز بیشتر خودنمایی میکنه...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر