باز ما ماندیم و شهر بی تپش، وآنچه کفتار است و گرگ و روبه است.
گاه میگویم فغانی برکشم، باز می بینم صدایم کوته است
۱۳۸۷ اردیبهشت ۳۱, سه‌شنبه
این روزا خیلی حرف میزنم, نه ازخوشی و نه برای اینکه لذت میبرم, نه. باید حرف بزنم. حرف نزنم زندگیم نمیچرخه. معمولن کسی که همش مشغول گفتگوه احساس غریبگی نمیکنه. اما من این روزا غریبه تر از همیشه ام. هیچوقت اینقدر در متن و در حاشیه نبودم. پارادوکس...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر