واقعن؟ نمیدونم. اگه خرج میکنه کاش نمیکرد.
پرستیژ رو هفته پیش برای بار دوم و سوم دیدم. دیروزبرحسب تصادف نسخه فارسیش رو تونت دیدم. من حدس میزدم که دست اندرکاران تلویزیون فیلم ها رو دوباره می افرینند اما با دیدن این فیلم حدسم به یقیین تبدیل شد. فهرست کارهای مهمی رو که انجام دادن برای ثبت در تاریخ مینویسم.
1- مهمترین وظیفه تلویزیون حفظ اخلاق در جامعه با حذف زنان هنرپیشه اس. متاسفانه نقش اسکارلت چوهانسن رو نتونستن صد در صد حذف کنن که این نقص رو میبخشم به هنر های دیگه شون.
2- وظیفه اخلاقی دوم جلوگیری از گسترش اعمال و رفتار غیر اخلاقیه. در راستای این هدف دیالوگهایی رو که میتونستن باعث بدآموزی شن با خیال راحت عوض کردن. مثلن کش رفتن دفتر خاطرات رو به قرض کردن تبدیل کردن. یا صحنه خودکشی رو حذف کردن ( دزدی و خودکشی گناه کبیرن. غربی ها نمیدونن مگه؟)
3- بقیه وظیفه بازسازی فیلم رو دوبلورها به عهده گرفتن. اینجا من تشکر مخصوصی دارم خدمت دوبلور کریسشن بیل که یک تنه موفق شده زحمت بازیگری اونو هدر بده. بی احساس و بد حرف زدن در فیلم به این کمک میکنه که نتونیم تو فیلم غرق شیم . در غیر این صورت اجرای مراسم ربانی یادمون میره.
باور کنین که این دست فروش های کنار خیابون حق بزرگی به گردن این ملت دارن.
راستی تلویزیون پول میده برای این فیلما؟ به خدا من دلم میسوزه از بلاهایی که اینا سر فیلم میارن.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر