فیلم کلاغ پر رو دیدم. سخته قضاوت بی طرف در مورد فیلمی که میدونی کپی یه فیلم دیگه اس. خواه ناخواه هر لحظه صحنه های فیلم اصلی میاد تو ذهن آدم( اگر خود امریکایی ها هم از روی یه فیلم دیگه نساخته باشن) و مقایسه میکنه. فیلم اصلی مال سال 1997 با بازی مگ ریان و متیو برودریک( که من خیلی اوقات اسمش یادم میره و بعد با کلی فکر میگم همون شوهر سارا جسیکا پارکر دیگه)به اسم Addicted to Love هستش.
مقایسه همین زوج با محمد رضا گلزار و مهناز افشار خودش گویای خیلی چیزاس. بازی گلزار بعضی جاها حسی تهش بود اما مهناز افشار بازی تخت و بدون احساسی داشت که البته چیز تازه ای نیست. تو کلاغ پرهیچ هیجانی تو هوا موج نمیزنه, آدم احساس نمیکنه که اصلن این خانومی که داره انتقام میگیره عاشق این آقاست. دریغ از یک صحنه که این چشما چیزی مثل خشم, سرخوردگی, عشق, یا هر چیز دیگه نشون بدن. هیچی. مهناز افشار از اون بازیگراس که توانایی این رو داره حتی با یه حضور کوتاه در فیلمی مثل کارگران مشغول کارند این جمله که عجب بازی بدی داره رو به لب آدم بیاره. مگ ریان آنچنان احساس تلخی و نفرت و عشق رو هم زمان به آدم الغا میکنه که در اولین صحنه آدم درگیر حسش میشه. فیلم امریکایی یه کمدی رومانتیکه با فراز و نشیباش. این فیلم فقط یه کمدی سطحیه. فیلمنامه هم در حد صحنه های بی معنی کنار هم چیده شده اس. صحنه هایی که بعضا خیلی بد از آب دراومدن,مثل رها کردن موش تو مهمونی و فرار کردن احمقانه و بی دلیل مهمونا( در فیلم اصلی رها کردن سوسک تو رستوران نامزد خیانتکار).
ساختن فیلم های یک بار ساخته شده در همه جا رایجه . من ندیدم اما شنیدم که مثلن کافه ستاره ,یکی از فیلمایی که من خیلی دوستش دارم,هم از رو فیلم دیگه ای ساخته شده. وقتی الگوی نسبتن خوبی در اختیار آدمه حداقل به خاطر احترام به شعور تماشاگر کمی انرژی گذاشتن و ساختن فیلمی کمی قابل قبول بد نیست, گرچه فیلم, خوب فروخته و همین بسه دیگه!!!
پ.ن. اینکه این دو تا فیلم رو مقایسه کردم نه اینکه نوع امریکاییش یه شاهکار سینمای امریکاست, نه. اما به هدفی که میخواست رسیده.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر